Kotka potruchtała jak cień za Taishą, nieco zgarbiona. Gdy zobaczyła znalezisko towarzyszki i przyjrzała się mu lepiej, była coraz bardziej pewna siebie. Niezbyt gruba linka ze sztucznego tworzywa była z pewnością bardzo wytrzymała i trudna do przegryzienia. Ona coś o tym wie, dużo czasu spędzała szperając w ludzkich śmieciach.
- Z tego nie powinien się wywinąć - rzekła. - Chodźmy na polowanie.
Przeszła parę kroków w stronę wodospadów, muskając po drodze ucho Serpeen wiecznie ruchliwym ogonem. Ni to przypadkowo, ni specjalnie - nie wiadomo. Oglądnęła się na nie. Ktoś stojący teraz przed nią widziałby zapewne jedynie zlewającą się z czarnym otoczeniem czarną plamę i dwoje połyskujących światełek.

Poszła za Taishą. Już nie śmiała się, jej pyszczek nie wyrażał emocji. Chyba jedynie narastające skupienie.

z.t.