Wkroczyła dość powolnym krokiem do wnętrza głębokich jaskiń.
- Halo?Jest tu ktoś? - spytała, nieco lękliwie i przestraszonym głosem. Faktem było, iż w jej stadzie nie powinno jej nic przestraszyć, jednak była w nim całkowicie nowa i nie znała praktycznie nikogo.
Całkowicie bezradnie usiadła gdzieś na środku jaskiń, i czekała aż przybędzie jakiś kot który pokaże jej miejsce do spania. Podczas czekania rozglądała się złotymi ślepiami po jaskiniach, próbując znaleźć jakiegoś kota. Jednak było całkowicie pusto i Nallie musiała sobie czekać, a że jakoś musiała zagospodarować ten czas zaczęła myć swoje lśniące, rude futro różowym języczkiem. Szybko jednak zaczęła się jeszcze bardziej lśnić, i nie było już czego czyścić. Ułożyła się bezradnie na białym brzuchu, i zamykając oczy ucięła sobie małą drzemkę. Wprawdzie nie śniło jej się nic, co można by było opisać tak by było ciekawie, jednak spała tak że przy każdym "chrr" wydobywającym się z jej pyszczka, białe jak śnieg wąsiki trzęsły się jakby był niesamowity wicher..

Ostatnio edytowany przez Nallie (2012-10-01 08:27:13)

Ciche chrapanie wydobywające się z jej pyszczka nagle zamilkło, oczy otworzyły się szeroko a uszy oraz wąsy wyprostowały się. Ah tak, wreszcie ktoś przybył do Nallie, i nawet się jej o coś spytał. Dziwne, nie? Mając nadzieję, iż kot nie spłoszy się jej rudym futrem, gdyż w końcu rude osoby najczęściej kłamią podeszła bezszelestnie, otwarła pyszczek i powiedziała coś nieśmiałym głosem:
- Jestem Nallie, również mi miło.
Z tego co usłyszała, jej rozmówczyni jest nawet założycielką stada. Oh, jak miło, Nallie będzie się mogła doinformować.
- Jestem tu nowa. Mogłabyś mi powiedzieć, gdzie jest moje legowisko? - spytała nieco śmielej. Rozglądała się po jaskini dość długo, i nigdzie nie zauważyła miejsca, na którym byłaby zawieszka 'Tu jest miejsce Nallie".

Ostatnio edytowany przez Nallie (2012-10-02 13:43:27)

Posłusznie podeszła do przywódczyni. Dojrzała iskrzące się ognisko. Usiadła, pokazując swoim ciałem iż jej jej bardzo przyjemnie.
Chwila chwila.. Nallie słyszała, iż przy ognisku się śpiewa. Problem był taki, że ona śpiewać wcale nie umiała, więc jak mogła brać udział? Starając się nie okazywać słabości, zaczęła przyglądać się ogniowi wydobywającemu się z brązowych gałązek. Czerwone płomienie poganiały te żółte, czasami pojawił się niebieskawy, a całość tańczyła radośnie ocieplając i rozjaśniając przestrzeń w jaskini.
Ile nowych kotów.. - pomyślała, dostrzegając tłumy siedzące wokół ogniska, wraz z nią i Ami. Nie wiedziała, czy poradzi sobie w nowym towarzystwie, jednak jako że była kotką śmiałą, a niemiła tylko dla niektórych wiedziała, iż jej rozmyślanie nie ma najmniejszego sensu przy jej osobowości.
Przez wejście dostrzegła jedynie wchodzące do jaskiń koty, jak i również padający deszcz, który nie dosięgał oświetlonej ogniem przestrzeni. Znajdowała się w czymś jak dom, tyle że w wielkiej skale, i dom ten przepełniony był miłością, jak i tym że każdy może robić co chce. O to właśnie chodziło Nallie, a więc na rudo białym pyszczku pojawił się uśmieszek.

I przyszło co do czego, a Nallie musiała się jakoś wymigać.
- Widzisz.. Ja nie znam tej piosenki..  -szepnęła Ami do ucha, z błagalnym spojrzeniem. Przecież od razu wiedziała, że straci uznanie u stada, ale chciała aby ja uratowano. Miała nadzieję, iż Ami szepnie jej kolejne słowa piosenki i nie będzie musiała przyznawać się przed wszystkimi, iż nie umie w ogóle śpiewać. Spojrzała w górę, gdzie fruwała mucha, żeby nie sprawiać wrażenia niewiedzącej. Jednak każdy, kto odważył się spojrzeć jej w oczy zobaczył że Nallie z pewnością nie zna słów.

- I zasnął po tym - zaśpiewała radośnie, próbując utrzymać rytm śpiewanej przez koty przy ognisku piosenki.
Płomyki w ognisku tańczyły radośnie, jakby tańczyły do piosenki śpiewanej przez koty, a Nallie od razu spadł kamień z serca gdyż wiedziała już że nie musi znać słów.
Robię się trochę głodna.. - pomyślała, zerkając złotymi ślepiami na białe futro pokrywające jej brzuch, od którego dało się usłyszeć ciche burczenie. Oznaczało to, iż wypadałoby coś przekąsić.

Dojrzała, iż jej kocia towarzyszka wcina smaczną rybę, nawet nie zauważając iż przed jej łapami leży niemalże taka sama. Po dłuższym zastanowieniu się, wreszcie dostrzegła ów pożywienie leżące na zimnym, kamiennym podłożu i czym prędzej chwyciła je w pyszczek. Przeżuwała mięso ryby przez dość długą chwilę, która w oczach innych kotów mogłaby wydawać się wiecznością, jednak robiła to zachowując czystość i elegancję które nauczyła się podczas swojego pierwszego żywota, w wielkiej rezydencji gdzie każdy kot otrzymywał wielki szacunek od strony człowieka.
- Gdzie tu się zostawia ogryzki? - spytała z pełnym pyszczkiem, spoglądając na Ami. W końcu, wypluwanie ości ryby tuz przed swoje świeżo wylizane łapy na pewno nie było w jej stylu, a przecież chciała otrzymać jak największy szacunek od strony kotów, które razem z nią tworzyły krąg przy palącym się na złoto i czerwono ognisku, które to jakimś sposobem Ami wyczarowała z pomocą swojego naszyjnika. No właśnie, wszystko było dla biednej rudej kocicy nowe, i dziwne. Nigdy nie widziała medalionów wytwarzających ogień, ani takich tłumów zgromadzonych w jednej jaskini. Co miała począć? Spróbować się przyzwyczaić, czy jednak wrócić do ludzi i dalej jeść pożywienie podane na złotej tacy? Jednak wolała pierwszą opcję, gdyż pierwszy krok w stronę wolności podjęła po długich zastanowieniach przy kominku w salonie, a więc na pewno była to mądrze podjęta decyzja. Co  tego, iż przez pierwsze dni żebrała brudna o ogryzek, skoro wszystko zaczynało się układać? To właśnie sprawiało, że Nallie z całego serca chciała pozostać tutaj, śpiewać z innymi kotami przy ognisku w zgodzie i radości. Nadeszło spełnienie jej marzeń, i była już tego tak blisko..

z pełnym pyszczkiem wyruszyła w stronę wejścia do jaskiń, a następnie otworzyła buzia i szkielet ryby wyleciał w miejsce, gdzie powinien stać strażnik. Jednak żadnego w tamtym miejscu nie było, a więc Nallie mogła bez żadnego zastanowienia wyrzucić resztki swojej ryby. Po ukończonej czynności sprzątania ponownie usiadła na swoimi miejscu przed ogniskiem. Ami patrzyła na nią z wielkim uśmiechem, i było czuć od niej dobroć. To był jednak dobry wybór.. - myślała Nallie patrząc się ponownie w ognisko, które zdawało się przygasać. Wreszcie miała dobrą rodzinę, gdzie nie tylko ona była rudą istotą, dzięki czemu nareszcie czuła się jak wsród swoich, mimo że od nich uciekła..