Imię: Nigdy nie zmieniał swego prawdziwego mienia, ani o nim nie zapomniał... Przecież nie jest aż tak głupi. Cieszy się, że ano mu imię Sturer, a nie jakieś Puchatek które do niego kompletnie nie pasuje.
Płeć: Nie jest on samicą, a z resztą nie ma powodu, aby nią był. Jego poziom inteligencji nie zezwala być jakiegokolwiek rodzaju transwestytą. Ten gruby, potężny głos, wygląd wzbudzający postrach... Samiec
Wygląd: Cóż, zacznijmy od tego, że jest to pies rasy Doberman. Jak niemalże każdy przedstawiciel tej grupy jego krótka, ale nade wszystko wytrzymała sierść czarnego koloru. Tej barwy są także długie, potężne pazury. Do tych co mają części jak brzytwa zalicza się też białe kły, a pomiędzy nimi jest długi, malinowy język. Jego pysk jest lekko szary jak i może łapy. Ma niezwykłę obwódki koło oczu- najbardziej ciemne, niczym smoła. Aż te szczegóły sprawiają, że staje się niczym upiór, którym nie jest. Jego prawe oko jest krasnego koloru. Wzbudza postrach wśród innych, wygląda jak u psychopaty. Lewe zaś jest zielone. Nie aż tak równie straszne jak jego sąsiad, ale coś zawsze.
Ma także umięśnioną posturę, długie kończyny a pomiędzy oczami ma trzy blizny. Wygląda dość dobrze jak na swój wiek ( w przeliczeniu na ludzkie z jakieś 47l.) Sprawia wrażenie niepokonanego przywódcy.
Historia: Urodził się wśród mroku jaskini poczęty ze swej matki królowej, a za razem jedynak. Nic nie mogło mu już stanąć na drodze do władzy... A właśnie.
Nie, to nie jest błąd druku. Władzy- w swym znaczeniu. Jego rodzice, dziadkowie, pradziadkowie i jeszcze dalsi przodkowie byli władcami owego Stada Ostrego Kła. Od zawsze. Od wieków tron był w rękach rodu bez nazwy. Nikt nie nadał jej jeszcze zacnej grupie psów.
Dorastał i dorastał na w miarę dobrze, ale w świecie mroku i zła. W jaskini. Uczył się tam od swego ojca... Ale niby było mu wszystko dobrze, nie obchodziły go losy innych oprócz rodziny, a więc- czego mu było brak? Miłości? Nie, nie jest on taki puszczalski. Przyjaźni? Miał innych w czterech literach. A więc czego? Światła! Tak, światła! Początek swego życia spędził w jaskini, a nigdy nie mógł dostać czymś rażącym w oczy.
-Nie, nie wyjdziesz.-mawiał ojciec.-Synu, mrok w sercu to podstawa, a ty chcesz zniszczyć oczy czymś takim?
A inni mogli sobie wychodzić na powierzchnię, ale… Część z nich nie wróciła, a część była przemoczona.
Nadeszła chwila dojrzewania, a ciekawość nie miała granic! Musiał wyjść w nocy, jak postanowił. Jak postanowił tak się stało. Ale co ujrzał?
Ogromne kałuże, morą trawę i szkielety! Obłęd!
Był wielce zaskoczony. Teraz już wiedział- urodził się w czasie wielkiej powodzi! Ale przynajmniej on był cały i ujrzał to co chciał- światło! Raziło go w oczyska… Ale co mu tam. Ciekawość wygrała.
Co do miłości to nie miał zbyt wielkiego szczęścia w życiu. Po prostu nie chodził za panienkami, a więc… Nie miał potomka.
I takie właśnie myśli pojawiły się już w latach dorosłości.
-Może by przygarnąć jakiegoś psa podobnego do mej zacnej osoby?-myślał sobie.
Było wielu kandydatów na króla, ale już miał… Już wybrał!
Spośród żywych zabawek przygarnął biednego dobermana. Był on do niego niezwykle podobny, także przerażający… Musiał on wiele przejść, nie miał częściowo łapki, ale miał coś w rodzaju protezy. Nie miał także jednego oka, ale zachwyciły go umiejętności tego małego…
Wziął malca pod swe łapy i wychował na porządnego psa.
Zasiadł na tronie wkrótce po śmierci rodziców. Jak będzie rządził Stadem Ostrego Kła?
Ranga: Jego tytuł to Alfa- czy tego chcesz czy nie.
W końcu witaj! Oczywiście akcept. ~Ami

Imię: U wielu co go poznali budzi respekt. Zwie się Kazurin.
Płeć: Samiec naturalnie, a cóże ma być?
Wygląd: Ano z wyglądu jest niczego sobie. Na pierwszy rzut oka może sprawiać wrażenie przeciętnego, szarego wilka. Pierwsze co uderzyło by bardziej dociekliwego widza, to jego dwu-kolorowe oczy. Prawe jest niebieskie, lekko ciemne, lewe zaś pomarańczowo żółte. Jest to spadek po drugiej gałęzi rodziny, mianowicie psach Husky, ale o tym potem. Drugą cechą charakterystyczną jest masywna budowa. Silne, umięśnione łapy zdolne znieść wielki trud. Mocne szczęki, które już niejednemu zuchwalcowi pokazały, gdzie jego miejsce. A to wszystko połączone ze sporym ciałem i eleganckim, czarno-białym futrem.
Historia: Ano jego ojcem był potężny wilk, którego właściwie nigdy nie poznał. Możliwe, że zawisł nad czyimś kominkiem albo też wciąż przemierza lasy. Kto wie. Matką Kazurina była domowa suczka. Psina jakiegoś myśliwego. Mieszkał on w domku pod lasem. Basior miał troje rodzeństwa; dwóch braci i siostrę. Początki jego życia mogły się zdawać sielankowe, jednak do czasu. Kiedy szczeniaki podrosły, owy człowiek wystawił je na sprzedaż. W głowie młodego półwilka po raz pierwszy zaświtał instynkt przetrwania, krótko mówiąc pomyślał tylko o sobie. O tym, żeby nie dać się złapać obcym rękom. Gdy przyszła jakaś para obejrzeć psy w kojcu, co stał obok domu, Kazurin nie czekając na nic, z miejsca skoczył w kąt wybiegu. Odbił się od siatki w górę, przesadził ją, po czym wskoczył po beczce na niski ganek. Wyczyn młokosa, wielce zaskoczył myśliwego, który postanowił nie pozbywać się psa. Chciał wykorzystać jego talent do łowów. Wszystko szło całkiem nieźle, nie licząc rozstania z rodzeństwem. Niebawem jednak przyszedł zawód na jego właścicielu. Pies przekonał się ile mogą zrobić pieniądze. Mimo szczerze wyrażanej niechęci został sprzedany jakiemuś dziwnemu typowi. Ani przez chwilę nie myślał wracać tam, skąd go zabrano. Tamten był fałszywy. Ale mimo wszystko chyba lepiej by zrobił. Nowy właściciel Kazurina traktował go dużo gorzej. Młody samiec przeszedł szkolenie na zasadzie kija i marchewki. Trenowano go zarówno na łowcę jak i wojownika. Ów typ bowiem często bywał na nielegalnych walkach psów. To miejsce, gdzie przegrywa się tylko raz, basior zauważył czy może wyczuł to od razu. Wiedział, że musi walczyć i musi wygrać. Albo zginie, a taki koniec mu nie pasował. W żadnym razie. Krew dzikiego wilka zrobiła tu swoje, a nawet więcej. Przez dobre dwa lata wpajano mu mściwość i bezwzględność, nienawiść i okrucieństwo dla wszystkich, którzy okażą się wrogami, a obojętność i bezduszność dla całej reszty. Spadek po leśnych przodkach, samolubny instynkt tylko spotęgował zdobyte doświadczenie.
A jednak w końcu miał tego dość. Dość wszystkiego co go dotychczas otaczało; psów, ludzi, misek i łańcuchów, strzelb, a w szczególności obroży, gryzącego okręgu na jego szyi. Na szczęście była rzemieniowa. Pewnej zimowej nocy Kazurin porządniej szarpnął za łańcuch, przyczepiony do ściany na podwórku. Denerwujący od miesięcy przedmiot pękł ze starości. Wilk był wolny, na razie. Teraz musiał jak najszybciej stąd odejść. Odejść nie uciekać, nie poniżyłby się do ucieczki. Dumny ze swego zwycięstwa ruszył szybkim truchtem w pobliski las. Od ludzi nauczył się polować, więc nie miał problemów ze znalezieniem pożywienia. Schronień także było pełno, zawsze się jakiś wykrot trafił czy choćby zwalone drzewo. Problem pojawił się, gdy mieszaniec trafił na ziemie obcego mu stada wilków. A może nie całkiem obcego? Może to stąd pochodził jego ojciec... Nikt nie mógł tego wiedzieć. Nikt także nie mógł przewidzieć, że ten półpies wywalczy sobie miejsce w stadzie. Tak, dołączył do wilczej watahy, ale nie zabawił w niej długo. Jedynie jakieś dwa miesiące, jednak ten czas wystarczył by dzicy kuzyni przyznali mu wysoką pozycję. Niestety, nie pasował do nich. Alfa razem z całym stadem stwierdził, że Kazurin jest zbyt zły, najkrócej mówiąc, by dalej z nimi przebywać. Nie dał się wygnać, odszedł z honorem, twierdząc, że to nie jest dla niego odpowiednie miejsce. Zarro, jedyna chyba istota, którą darzył czymś na kształt koleżeństwa, pożegnał go tymi słowami:
- Biegnij, Bracie, bo życie biegnie także. Jednak nasze nie jest twoim. Nasze szlaki się przecięły lecz prowadzą w strony rozbieżne. Idź. Biegnij, Bracie, za swoim życiem, bo z nami go nie dościgniesz.
Odpowiedziało mu jedynie kiwnięcie. Zwrot "Bracie" wcale go nie zdumiał, tamten lubił takie słownictwo.
Odszedł więc, a po jakimś czasie spotkał inne stado. Nie było podobne do żadnych o jakich słyszał. Stado Ostrego Kła, tak się zwą i tak też się mu przedstawili. Po kilku krótkich rozmowach z napotkanymi członkami, postanowił się przyłączyć. Może wreszcie znajdzie się tam, gdzie chce. Z początku pospolity członek szybko zaczął się wyróżniać. I to jak. Nie wielu chciało wkrótce z nim zadzierać, choć... Taak, znalazł się jeden śmiałek. Był on Betą w stadzie, potężny mastif. Wyzwał Kazurina na pojedynek, czego pewnie by nie uczynił, gdyby wiedział co to słowo oznacza dla owego mieszańca. Mastif przegrał tę walkę i każdy zaręczy, że nie przegra ani nie wygra żadnej innej. Wedle tradycji Kazurin został nowym Betą i nosi to dumne miano aż do dziś.
Ranga: Beta, jakby kto przeoczył.
Akcept. ~Ami

Imię:Kazbek
Płeć: Samiec
Wygląd:Silny, umięśniony (podstawowa barwa owczarków niemieckich).Duży nos , małe uszy , gęste brwi , masywny podbródek.Ogon - lekko puszysty.Na szyi nosi obróżkę z małą gwiazdką.
Historia:Kiedyś szkolił młode psy do lotu w kosmos.W końcu po kilku zwyczajnych przygodach w kosmosie (takie tam)zrezygnował i uciekł.Szukał przyjęcia do wielu stad jednak w każdym jego stanowisko było zajęte. Wreszcie znalazł stado Ostrego Kła.
Ranga: Strażnik
Nie ma czegoś takiego jak ''Dowódca Straży''. Strażą kieruje Alfa.  Wydłuż nieco historię i wygląd. No dobra, dam ci ten Akcept. Ale popraw historię i wygląd! ~Ami

Ostatnio edytowany przez Kazbek (2013-05-10 16:32:01)