Wieczorne niebo było bardzo czyste, a powietrze orzeźwiające. Wśród wysokich traw świerszcze grały już swoje serenady, zagłuszając cichsze dźwięki. Kazurin bacznie nastawiał uszu i wodził nosem to tu, to tam. Przemykał niby ponury, zgarbiony cień. Bez szmerów, gwałtownych ruchów, płynnie i zwinnie jak prawdziwy łowca z puszczy. A były to po części łowy. Tropił bardzo nieuchwytną, chytrą i wybitnie złośliwą zdobycz - kota.