Sfinks (kanadyjski bezwłosy) – rasa kotów. Przeważnie sfinksy w Ameryce i Europie pochodzą od kanadyjskiego kota domowego, któremu w 1962 w wyniku samoistnej mutacji urodziły się dwa łyse młode.

Charakterystyczne cechy Sfinksa
wygląda na bezwłosego, w dotyku gorący i delikatny
dopuszczalne jest bardzo krótkie owłosienie na nosie, uszach, ogonie (u samców na jądrach)
uszy duże, odstające
oczy (kształtu cytryny) skośne do góry w kierunku uszu
głowa smukła, dłuższa niż szersza
nos i kości policzkowe mocno zarysowane
dobrze zbudowane ciało, średniej budowy, z szerszą klatką piersiową
sfinks ma długie łapy i ogon w porównaniu do innych ras

Historia
Pierwszy sfinks narodził się w miocie zwykłych kotów krótkowłosych w 1966 w Toronto w Kanadzie (nie była to pierwsza bezwłosa mutacja, pod koniec XIX wieku hodowano przez krótki czas rasę zwaną "meksykańskim kotem bezwłosym"). Przez wiele lat hodowcy europejscy i północnoamerykańscy prowadzili selektywną hodowlę bezwłosych kotów i tak powstała rasa, jaką znamy dziś.

Pierwszy sfinks został zarejestrowany przez amerykańskie The Cat Fanciers’ Association (CFA) w lutym 1998. Natychmiast wzbudził one zainteresowanie hodowców, którzy zapragnęli mieć tego rodzaju egzotyczne koty. We wczesnych latach 70. rozpoczęto w Holandii pierwsze programy hodowli nowej rasy. Ścisła współpraca hodowców ze Stanów Zjednoczonych, Kanady i Holandii szybko poszerzyła początkowo niewielki materiał hodowlany. W ostatnim czasie wprowadza się do hodowli sfinksów przede wszystkim europejskie lub amerykańskie koty krótkowłose, gdyż okazało się, że w dalszej perspektywie reksy wywierałyby ujemny wpływ z powodu dziedzicznej skłonności do patologicznych skurczów mięśni.

Budowa
Kot posiada bezwłosą skórę przypominająca w dotyku zamsz i delikatny meszek na pyszczku, uszach, stopach, ogonie i grzbiecie.

Ciało mają średnich rozmiarów, dość wydłużone, z szeroką, dobrze wykształconą klatką piersiową i silnie uwydatnionym brzuchem, co wywołuje wrażenie jakby zawsze były najedzone. Są dobrze umięśnione i mają mocną budowę kości. Kończyny mają właściwe proporcje w stosunku do reszty ciała, również są dobrze umięśnione, tylne nieco dłuższe od przednich. Zakończenie łap jest owalne z długimi i wysmukłymi palcami, opuszki łap sfinksów są silniej rozwinięte niż u przedstawicieli innych ras.

Głowa jest średniej wielkości o kształcie spłaszczonego klina z harmonijnymi zaokrągleniami (kształt przypomina cytrynę). Nos jest średniej długości z silnym zagłębieniem u nasady. Oczy duże i szeroko rozwarte są ustawione lekko skośnie i w dużej odległości od siebie. Powinny być zielone lub brązowe jak orzechy laskowe. Uszy są duże i sterczące, szerokie u nasady i szeroko otwarte. Powinny być osadzone nie za wysoko i nie za nisko, w miarę możliwości nieowłosione, zwłaszcza wewnątrz małżowiny usznej.

Skóra sfinksów jest w dotyku ciepła, w niektórych miejscach, takich jak okolice barków, stawów tylnych kończyn oraz szyi i głowy, wyraźnie pofałdowana. Im więcej sfinks ma fałd na skórze, tym cenniejszy jest dla hodowli. Szczątki futra na końcu ogona lub na brzuchu są dopuszczalne. Większość sfinksów wcale nie ma wąsów, u niektórych są ich resztki.

Sfinksy są bardzo płodne, jednak wychowanie potomstwa wymaga dużego zaangażowania hodowcy.

Źródło-Wikipedia