Resi chodziła sobie cichutko po parku, a zaraz po tym wskoczyła na ławkę.

Starannie, powolutku, drobnymi krokami przybywała Ronise. Jaki  był cel jej „wyprawy”? Nie wiadomo, ale zawsze może się coś okazać z jej strony. A może poszukiwała czegoś? No chyba tak. No raczej…
Kotka syjamska patrzyła naokoło. Może ktoś tu jest? Najlepiej by był… Musi! Musi być ten ktoś… Tylko kto? Nikt nie wie, nawet ona sama. Bo jak? A może jednak? Nie, raczej nie.
Szła zgrabnie i powabnie wśród gęstwiny najróżniejszych drzew. Może ktoś tu jest? Jej niebieskie, lekko przestraszone  oczy ujrzały już kilka kocich sylwetek. Wzrok wydobrzał, ale nadal musiała uważać… W końcu nie wiedziała, kim  oni są. Była tu po raz pierwszy… Ba, po raz pierwszy na tych terenach kilku stad! Nie znała nikogo, bo niby… Jak? Jak miała znać kogoś z obcych miejsc.
Brązowe łapy przystanęły przy wodzie. Ukucnęła lekko, niczym dama. Podniosła lekko łebek, a jej wielki oczyska rozglądały się, czy nie zwraca przypadkiem czyjejś uwagi zupełnie niepotrzebnie. Bo po co? Tak jest raczej dziwnie… Nawet bardzo. Ni człowiek, ni zwierz się na nią nie patrzył. Nikt kompletnie… I dobrze. Nawet bardzo dobrze.
Jej język przybliżył się do powierzchni wody, a Ronise zaczęła ją pić. Powoli, ale nie za wolno. Może nawet i trochę szybko? Być może.
Zaprzestała tej czynności po jakimś czasie. Wyprostowała się nieco, nie chciała być zgarbiona. Wcale. Przekrzywiła też lekko łebek w stronę wodospadu, a wielkie oczyska wpatrywały się w wielką, lecącą strugę wody.
-Jakiż on piękny!-pomyślała sobie.
Nie mogła tego wypowiedzieć, byłaby „w tłumie”. Jakim tłumie? A takim! Mogłaby się w niego stopić, aby ślepa innych nie patrzyły na nią. Bo po co? Nie chciała przykuwać na siebie uwagi. By pytano nią co tu robi… By cały tłum się  nie pytał, ale to tylko jej miałczenia. Ale kilka kotów mogło. Jak najbardziej.
Klapnęła sobie najzwyczajniej w świecie. Po co stać?
Patrzyła na wszystkich, którzy znajdowali się naokoło. Ale Ami przykuwała jej wzrok najbardziej… Tak, patrzyła na nią. Lecz dyskretnie.
Ale cóż to! Ten kot powiedział do drugiej syjamskiej”O, witaj panno Ami”!  A więc to była ona! To była ta Ami, o której jej mówiono! A-m-i! Tak, zgadza się! Tylko gdzie Taisha? Nie wiedziała… Ale będzie musiała kiedyś tu przyjść. Choćby minęło setki lat ona tu na pewno przyjdzie… Musi! Przecież w duszy była tak bardzo szczęśliwa, że to Ami w samej swej osobie! Na zewnątrz niby spokój, niby maleńki, szczęśliwy uśmieszek i oczy pogodnie spoglądające, lecz w środku mieszanka szczęścia z szczęściem! Brzmi to może dziwnie, ale tak jest!
To była ona!

Ostatnio edytowany przez Ronise (2013-04-02 07:31:30)

Uszy Ronise wyraźnie słyszały słowa Ami... A może by do niej dołączyła? Być może Ami była do niej podobna? Skoro się pytała łaciatego kota o radę to pewnie on był doradcą, a ona sama Alfą. Ale to jest niczym hipoteza. Taka mała, maleńka hipoteza.
Duże ślepia nie zwracały dyskretnego wzroku z odnalezionej kuzynki. A jednak nie była szkaradą, jak opisywali ją i Taishę jej rodzice... Ale dobrze chociaż, że okazali ociupinkę dobroci z ich strony i powiedzieli o krewnych.. Przynajmniej miała coś w rodzaju przepustki. Jeśli nie dowiedziałaby się o niej, musiałaby się raczej niezmiernie starać o byle jakie miejsce w stadzie... A ją, tą młodą kruszynkę, nie było nawet na to stać. Była zbyt nieśmiała, aby do niej tak po prostu podejść i poprosić o dach nad głową i "rodziny". Nie, nie chciała być samotnikiem, jak najbardziej nie. Ale nie mogła też przerwać jej rozmowy z nieznanym Ronise kotem.
Aby uniknąć zbyt ryzykownej decyzji przerwania zamiany słów obu osobników niemalże dużymi krokami ruszyła w stronę jednej z czterech żelaznych "nóg" ławki. W mig była już w pozycji siedząco-leżącej. Ogonem niemalże objęła czarną "nogę". Jej pysk w małym, lekko łakomym uśmiechem był bardzo wesoły... W końcu znalazła Ami, a wraz z pojawieniem się nowego wyrazu lekko przekrzywiła łebek, po czym znowu go wyprostowała. Nie zdejmując z twarzy uśmiechu, oczywiście.
Może Ami do niej podejdzie?

- No właśnie u nich jest tak samo... Tylko po tym, jak mi mówił, spytałam Tume'a, przywódcę Udomowionych, i małe psy i koty w jego stadzie nie miały takich niebieskich pręg. Aha, i dodatkowo się one świeciły. - Westchnęła, przypominając sobie małe kocię, do którego przyszła chyba dzień wcześniej.
Było ono kotem rosyjskim niebieskim, lecz na ciele posiadało pręgi koloru ciemno niebieskiego. Dodatkowo się świeciły. Nagle raczej wyczuła, niż usłyszała ruch za sobą.
- Ej, słyszałeś to?

Nowa ciekawostka i zagadka za razem. Kot słuchał uważnie słów Ami.
- Dziwne - tyle tylko zdołał odpowiedzieć w swym zamyśleniu. Zmarszczył brwi i wbił wzrok w ławkę. Dlaczego oni nie? Przez to, że są udomowieni? I co to u licha jest? Może to wszystko coś znaczy. Ciekawe czy... czy u złych kotów jest tak samo. Z tych przemyśleń wyrwał go nagle głos alfy. Podniósł szybko głowę, spojrzał na nią, rozglądnął i... Wzrok kota zatrzymał się na kremowym kłębuszku skulonym przy metolowej nodze ławki. Patrzał nań ciekawie, nawet przekrzywił nieco włochaty łeb. Któż to mógł być? No, jedno było pewne: nigdy jej tu nie widział.

Niby nic, niby miało wszystko dobrze się układać, a cóż to! Najpierw łaciaty się na nią spojrzał... Ten uczestnik rozmowy! Nawet ona nie była godna jego spojrzeniu. Ale te oczyska... Ajć, to przecie nie ważne! Tu Ami się do niej zwróciła! A-m-i!
Już na sam widok ślepi Jeda cofnęła się nieco przestraszona. No bo co? Mogła się go przestraszyć, prawda? A tak samo z Ami! Wcześniej tak pragnęła rozmowy, a teraz?
Teraz się przestraszyła! Nie była nawet godzien rozmowy z Alfą Białego Kwiatu Lotosu.  No bo niby jak? Nie, nie była godzien... I koniec.
Ale cóż to! Ta ją spytała co robi i kim jest! Jejciu... A może jest jednak godna jej słów? Nie, ją wychowali źli rodzice.
-Ja...?-zaczęła niepewnie.
No cóż... Jednak zdobyła się na odwagę. Jednak. A może coś więcej? Ba, aż nagle nabrała pewności siebie... A jednak zdobyła się na więcej.
-Ja sama nie wiem kim jestem, ale wiem tylko, że na imię mi Ronise. Nikt mi nie mówił, a z resztą...-rzuciła nieśmiało cienkim głosem.-...Pałętam się samotnie po tym świecie z trochę czasu, a teraz przebywam tu, aby odpocząć.
-I przy okazji, by znaleźć nową rodzinę.-dodała w myślach.
Jednak była już bardziej pewna siebie. Cóż, nie miała stuprocentowej pewności, że to ona. Ami. Jaki miała dowód jej tożsamości? Żaden.
Ale nie myślcie, że Ronise nie pozwalała sobie czasem na małe grzeszki, ale... To nie do rzeczy. To tylko wytłumaczenie tej "pewności siebie". Nauczyła się też sprytu od rodziców, a więc w każdym razie mogła wszystko-swe błędy- na kogoś zwalić. Ale na kogoś złego... Nie tą, co właśnie się do niej zwróciła.
Jej głos był tak poważny... Niczym z królewskiej rodziny. A więc jednak może jest Alfą?

Ostatnio edytowany przez Ronise (2013-04-03 15:16:00)

Uważnie zaczęła słuchać samotnej kotki. Hmm... Ronise...
- Jesteś samotnikiem? Należysz do jakiegoś stada? - spytała szybko. Chciała mieć pewność, że kot nie zrobi im nic złego.
Ale i tak nie zrobi.
Z przewagą liczebną nie jest to możliwe. Choć wszystkiego można się po tym kimś spodziewać.