Jego oczy dla młodej dorosłej wydawały się nawet lekko strasznie, ale nagle narastająca pewność siebie nie pozwalała na ugięcie  się... Jej wcześniejsze zachowanie trzeba lekko poprawić. Miała być średnio delikatna i urocza, a nie za bardzo-jak teraz. Była przesłitaśna, niewydoroślała.... Ale trzeba było też zachować swój urok.
Jej ślepia wpatrywały się to w żywy posąg, to na Ami. Ale kotka teraz zwracała do niej swe słowa.... Ten zaś  raczej nie miał zaufania do Ronise.... W końcu ta kamienna mina, nieprawdaż?
Słuchała Ami uważnie. Nie mogła pominąć ani jednego z jej słów.
-Tak, jestem samotnikiem, a więc nie mam stada.-rzekła lekko chowając łebek w tył z westchnieniem.-Niestety.
No tak, niestety. A jak miała się cieszyć z samotności? No niby było trochę w tym trochę radości, bo miała w końcu wolność i spokojny dział życia, który trzeba było zakończyć już niedługo.
-Czy miała to pytanie zadać teraz? A jeśli nie, to kiedy?
Nie wiedziała... Nie mogła po prostu odpowiedzieć na własne myśli. Bo jak? Kogo miała się ni by pytać? Nie, nie miała żadnego ducha stróża... Niestety.

- A czy.. jesteś dobra, zła czy neutralna? - Spytała. Jeśli to pierwsze, gotowa była przyjąć do stada. Jeśli to drugie, dałaby znak Jedowi. Jeśli trzecie, powiedziałaby ''Aha'' i się oddaliła.
W oczach kotki było widać ukryty strach, a na planie pierwszym pewność siebie. Cóż, na strażnika by to dobrze wróżyło. Lecz na betę nie. Nuż dobrzyście usłyszeli, betę.
Stado BKL miało jednego strażnika, jednego wojownika i kilkunastu członków stada. Nie licząc też alfy. Ale bety brak. A toż źle stadu wróżyło.

Odpowiedź Ronise nieco go zaskoczyła. Był pewien, że padnie bezpośrednio na pierwszą opcję. Przyglądnął się jej z uwagą. Nie potrafił jednak stwierdzić czy była skromna, czy też nie pewna prawdy. Nie, to niemożliwe. Ona nie może być zła. Nigdy w to by nie uwierzył. Teraz jego milczący wzrok padł na Ami. Wręcz próbował przejrzeć jej myśli, jeśli to w ogóle możliwe. Niecierpliwie czekał na odpowiedź. Nawet nie zauważył kiedy zaczął się obawiać, że alfa po prostu się z nią pożegna. Ba, skąd przyszła mu myśl, że chce ją przyjąć? Że ona chce przystąpić? Nie znosił takiej presji. Jeszcze chwila, a ją popędzi...

Jej oczy przeniosły się na Jeda... Ale to przecież ważna jej chwila w życiu!
Słowa Ami wywołały u niej lekki wstrząs. Wyprostowała się mocno, a za razem cofnęła się unosząc wysoko brwi. Jak ona mogła ją zapytać o przyjęcie do stada? To ona w ogóle chciała to zrobić?
Nigdy aż taki zaszczyt jej nie spotkał w całym jej życiu... Ale to była odpowiednia pora. Była już niemalże dorosła, ale jeszcze się może w życiu nauczyć kilku rzeczy.
Jej łebek schylił się leciutko ku kuzynce.
-Ja...?-bąknęła to co mogła teraz wydusić w tej bardzo dla Ronise wielkiej chwili.
I teraz się zastanawiała przez jakiś niedługi czas. Co zrobić? Wstąpić...?
Ale w sumie- czemu nie? Miała lekkie wątpliwości do to tej grupy, ale... Odnajdzie nową rodzinę. Obiecała sobie znalezienie rodziny... I być może w niej zaraz będzie- no chyba, że Ami sobie z niej żartowała.
Nabrała tchu, westchnęła i wypowiedziała owe słowa:
-Jeśli zechcesz to bardzo chętnie.
Te słowa wypowiedziała nawet pewnie, a wielkie ślepia wpatrywały się w nią. Co teraz będzie? Teraz to od Ami zależą jej losy, a raczej nie żartowała. Już po jednej wątpliwości... Ej, aż po chwili przestała już je mieć. Dziwne, a za razem sprytne, prawda?
Oczyska nie znikały z drugiego osobnika rasy kota syjamskiego… Tu przecież chodziło o jej marzenia i pragnienia, ale… Czy to nie to samo? Być może i tak, ale tak bardzo zależało jej na stadzie, a tak dokładniej na miejsce w nim jako najzwyklejszy członek stada. Takowy adept nie ma wielkiej rangi, iż nie jest wojownikiem, ani strażnikiem, ani Betą… Ale tylko zwykłym, prostym kotem, a jego obowiązkiem jest służyć. Być wiernym i w razie konieczności chronić swoje stado.
Co najmniej takie usługi mogła dać temu stadu. Jako kotka, która miała swoją słabą, niezbyt wytrzymałą budowę ciała, nie mogła zbytnio służyć w obronie. To samo ze strażnikiem… A nie mogła też być zastępcą - brak doświadczenia i tyle. To samo z resztą rang, choć ew. mogłaby zostać łowcą… Ale nie, jednak też nie specjalnie odebrałaby tą rolę.
To się nazywa skromnością, moi drodzy.

Teraz na chwilkę pohamowała się z myślami. Co dalej powiedzieć i zrobić? Czy można zaufać tej kotce? Ależ oczywiście, że tak! Ale czy przyjęcie nie powinno przebiegać bardziej ''oficjalnie''? Witaj, tu zgódź się, już jesteś członkiem stada, do widzenia.
- No to... Witaj w naszym stadzie! Ja jestem Ami, alfa stada - Odwróciła się w stronę Jeda. - A to jest Jed, nasz wojownik. Jed, może pójdziemy do terenów stadnych?
Nową członkinię powitała skinieniem głowy. Kierując pytanie do kota, chciała jak najszybciej stąd iść. Być może Taisha podsłuchiwała rozmowę, by uknuć jakiś plan.

Słysząc pytanie, kot szybko zwrócił się do Ami. Jej propozycja wydała mu się bardzo dobra i słuszna. Nie było większego sensu żeby dalej sterczeć tu, na polu, wśród włóczących się wkoło ludzi.
- Może więc chodźmy do Jaskiń? Robi się chłodno - rzekł. Ot taka propozycja ze strony wojownika.
W istocie zbliżał się wieczór i temperatura zaczęła spadać. Gęste futro Jeda powoli już przepuszczało zimne powietrze, a siedzenie w tej samej pozycji wzmogło poczucie chłodu.

Nie śmiała zawrzeć głosu w tej sprawie, za długo rozmyślała nad tym jakie słowa ma wypowiedzieć... Była świeżą członkinią stada, a więc nie znała jego terenów. Stała kompletnie jak kołek przyglądając się tej sytuacji... Pac. No i oczka wielkie, a tak właściwie- w przenośni oczywiście- kamyki spoglądały na nich z zaciekawieniem. No cóż... Z każdą chwilą ich poznawała, a więc musiała się domyślić czegoś więcej o nich. Może skrywają jakieś tajemnice? Nie, raczej nie. Ami taka nie była i nie jest... Jak Ronise widzi, a jej paczajki nigdy się nie mylą... No, zazwyczaj.
Może coś powie? No cóż, akurat pewność siebie się powiększała.
- No to dalej!-rzuciła zachęcająco do Jeda i Ami.
A jednak coś wybąkała... Córka diabłów ziemnych jednak się odważyła. Ale no cóż- czymże jest istota, która nie posiada  chociażby małej pewności siebie? Tym, co jest ofiarą. Ale ma fursona już powoli ją nie jest... N-i-e--j-e-s-t-!.
W końcu jej wzrok na chwilę przeniósł się na Jeda, a potem wylądował na Ami. Nie było nic do roboty tylko ruszyć swoje szanowne cztery litery z miejsca- jak to się u niej mówi najłagodniej- i udać się gdzie indziej… A w tym wypadku celem były jaskinie.
Tak też więc uczyniła lekko poruszając się z miejsca, a potem nie najwolniejszym biegiem udać się za Ami- tam, gdzie świat ich zabierze… Czyli dokąd? Do jaskiń!
z.t.